Szczęście w nieszczęsciu

Dzisiejszy dzień miał być najpiękniejszym w moim życiu. To właśnie dziś, 1 lutego, chciałam powiedzieć Harremu coś, co na zawsze zmieniło by nasze życie, bezpowrotnie. 

-Mamo, jeszcze podaj mi tamten sweter-powiedziałam, wzruszonej mamie, zapinając usilnie walizkę.

Stanęłam przy drzwiach, oparłam bagaż i stanęłam chwilę by złapać oddech.

-[T.I] uważajcie na siebie, kocham was- mama przytuliła mnie i pocałowała w policzek, mocząc go łzą.

Wyszłam z domu, wzięłam głęboki wdech i przyłożyłam dłoń do brzucha.

-No to skarbie, jedziemy do tatusia-westchnęłam i wsiadłam do auta.

Dojechałam do domu Harrego. Uśmiechnęłam się delikatnie i skierowałam się do drzwi.

Zadzwoniłam. Bez odpowiedzi. Zapukałam. Bez reakcji. Wyciągnęłam z kieszeni telefon i wybrałam jego numer. Urwany sygnał.

Poszłam do ogrodu po zapasowy klucz i weszłam do domu. Pusto.

Harry? Kochanie? Gdzie jesteś? Głuche echo odbijało się od ścian. Przeszłam po kolei po każdym z pustych pokoi.

-Miał na nas czekać...-mówiłam głaszcząc małą istotkę skrywaną pod sercem.

Wyszłam z domu. Rozejrzałam się. Nie było go. Do uszu dobiegł przeraźliwy dźwięk syreny pogotowia. Zobaczyłam jak przejeżdża obok mnie, i zatrzymuje się nieopodal.

Szybkim krokiem szłam w tamtym kierunku, z każdym ruchem czując ból w podbrzuszu.

W tym momencie świat stanął a ja poczułam że tętno znika z moich żył.

Przede mną ujrzałam rozbity samochód. Samochód który dobrze znałam. Za dobrze. Widziałam jak ratownicy wyciągają Harrego ze zmiażdżonego auta.  Położyli go delikatnie na noszach. Podbiegłam, wypuszczając z rąk, walizkę i torebkę.

-Harry, kochanie odezwij się, Harry błagam- krzyczałam nie móc złapać oddechu i wylewając z siebie strużki łez.

-Niech się pani odsunie, on pani nie słyszy- lekarz próbował odsunąć mnie, jednak nieudolnie.

-Harry błagam, otwórz oczy, zostaniesz tatusiem, tak jak chciałeś, noszę pod sercem Dracy. Tak Dracy, Twoją malutką córeczkę. Harry!- krzyczałam, dotykając zimnego ciała Harrego.

Kierowca karetki spojrzał na mnie smutnym spojrzeniem. Lekarz dotknął szyi Harrego, potem powiedział do osoby wewnątrz karetki.

-Zapisz godzinę zgonu.

Zaczęłam krzyczeć.

-On żyje! Harry odezwij się! Harry będziesz tatusiem, otwórz oczy, nie zostawiaj mnie!

Trzymałam zimną dłoń Harrego, całując ją i powtarzając

-Nie odchodź, błagam cię...

Drzwi karetki się zamknęły, i odjechała. Bez sygnału.

Upadłam na kolana, krzycząc. Dotykałam brzuch, nie czując nic. Żadnego ruchu w nim. Żadnego.

-Dracy!- Płakałam masując brzuch, chcąc wyczuć choć delikatne kopnięcie. Nic. Żadnego ruchu.

Zostawiając walizkę, torebkę i samochód na ulicy, szłam wolnym krokiem w kierunku dworca. Spojrzałam na rozbity samochód. W którym zginął Harry. Doszłam do dworca. Stanęłam na moście, w głowie mając słowa lekarza ,,zapisz godzinę zgonu''. Wypuszczając ostatnią łzę z oka, dotknęłam nieruchomego brzucha, i zrobiłam krok w przód.

 Ten imagin nie jest mój,wzięłam go z poczty - wysłała go fanka mojego fanpagu o 1D ;) Mimo,ze widzę kilka błędów nic nie zmieniałam ;P